خدایا دلم به سان قبله نماست ؛ وقتی عقربه اش

به سمت “تــــو” می ایستد ، آرام می شود …

در هیاهوی زندگی دریافتم چه دویدن هایی که فقط پاهایم

را از من گرفت در حالیکه گویی ایستاده بودم !

چه غصه هایی که فقط به سپیدی مویم حاصل شد

در حالیکه قصه کودکانه اى بیش نبود !

دریافتم کسی هست که اگر بخواهد میشود

و اگر نخواهد نمی شود !

به همین سادگی …

چشمه ها در جاری شدن و علف ها در سبز شدن معنی پیدا میکنند

کوه ها با قله ها و دریا ها با موج ها زندگی پیدا میکنند

و همه ی انسان ها با عشق …

پس بار خدایا بر من رحم کن

بر من که میدانم ناتوانم رحم کن

باشد که لباس فاخری بر تن نداشته باشم

باشد که حتی دست و پایی نداشته باشم

و حتی من نباشد …

اما نباشد لحظه ای که در قلبم”عشق” نباشد !